فارس من| روایت حادثه ای تلخ برای کارگران فصلی

خبرگزاری فارس - بوشهر، مرضیه جهاندیده: ساعت چهار و نیم سحرگاه روز شنبه 22 مرداد ماه از خواب بیدار می شود.

تا اذان صبح، 45 دقیقه ای مانده.

در این فاصله باید سری به مرغ و خروس ها بزند، ظرف آب و دانه را برایشان پر کند.

فکری برای نهار بچه هایش کند و کمی هم به نظافت خانه برسد.

گرما به حدی است که حتی در این ساعت از صبح هم شدتش را می تواند احساس کند.

آب جیره بندی است.

باید در مصرف آب تا می تواند صرفه جویی کند.

سرویس بهداشتی گوشه حیاط است.

بخاطر بارش های مونسنی سقفش چکه کرده و هنوز آب کافی در اختیار نداشته که گل و لای کف آن را بشوید فقط جارو کشیده ولی هنوز رد باران را می توان در آن دید.

60 ساله است اما هیچوقت فرصتی نداشته که به سن و سال و وضعیت جسمانیش فکر کند.

تا یادش می آید کار می کرده.

از وقتی که دختر بچه ای کوچک وسط ایل بود و حتی دستانش توانایی بلند کردن ظرف شیر گوسفندان و بغل کردن خواهر و برادرهای کوچکش را نداشت تا وقتی که ازدواج کرد و حتی تا ماه های آخر بارداری هم پا به پای همسر در مزرعه و در خانه کار می کرد.

آنقدر کار می کرد که متوجه گذر سال ها نمی شد.

اما از 25 سال پیش که همسرش فوت کرد و او را با 6 بچه تنها گذاشت وضعیتش بدتر و بدتر شد.

حالا به تنهایی باید جور این زندگی را می کشید.